พี่ได้เห็นรุ่นพี่จากโรงเรียนมัธยมฐานบินกำแพงแสน ไปสอบเตรียมทหารกันทุกปี ปีละเป็นสิบ ๆ คน หลายคนสอบตั้งแต่ ม.4 - ม.6 สอบจนหมดสิทธิสอบก็ยังสอบไม่ติด ถามว่า Hurt ไหม แน่นอน!!! “ความฝันที่เราอยากได้แต่เราทำไม่ได้”

พี่ได้เห็นรุ่นพี่จากโรงเรียนมัธยมฐานบินกำแพงแสน ไปสอบเตรียมทหารกันทุกปี ปีละเป็นสิบ ๆ คน หลายคนสอบตั้งแต่ ม.4 - ม.6 สอบจนหมดสิทธิสอบก็ยังสอบไม่ติด ถามว่า Hurt ไหม แน่นอน!!! “ความฝันที่เราอยากได้แต่เราทำไม่ได้”

ต้นปี พ.ศ. 2536 ในที่สุดพี่ก็จบชั้น ม.4 พี่มีผลการเรียนที่ดีมาตลอดตั้งแต่ ม.ต้น จึงลำพองในใจว่า เราก็น่าจะทำได้ ดังนั้น เมื่อพี่สมัครสอบเข้าเตรียมทหาร รุ่นที่ 36 ปรากฏว่า “พี่ทำข้อสอบไม่ได้เลย เอาอะไรมาออกก็ไม่รู้ ทำไมไม่มีเนื้อหาที่เราเรียนในห้องเรียน” สรุปว่า “แม้กระทั่งรอบแรก พี่ก็สอบไม่ติด”

ช่วงเดือนเมษายน พ.ศ. 2536 พี่ได้กลับมาทบทวนตัวเองว่า “เรายังสอบไม่ได้ เพราะเรายังไม่เก่งเท่าคนอื่น” เชื่อไหม พี่นำเรื่องนี้ไปคุยกับอาจารย์ที่ภาควิทยาศาสตร์ โรงเรียนมัธยมฐานบินฯ โรงเรียนที่พี่เรียนมาตั้งแต่ชั้น ม.1 จนถึง ม.5 ก่อนสอบคัดเลือกเข้าเป็นนักเรียนเตรียมทหาร พี่ถามท่านว่า “ทำอย่างไร ผมจึงจะประสบความสำเร็จครับ?” อาจารย์ท่านให้ข้อคิดที่ดีมากอย่างหนึ่ง คือ “ฐานบินอาจไม่ใช่โรงเรียนที่ดีที่สุด อาจไม่ดีเท่าพระปฐมฯสาธิตเกษตรฯ ฐานบินอาจไม่ได้สอนทุกอย่าง แต่ฐานบินบอกคุณอย่างหนึ่งว่า คุณต้องเรียนรู้ให้มากที่สุด มากกว่าสิ่งที่โรงเรียนสอน”

คำพูดของอาจารย์ในช่วงต้นของการเปิดเทอมเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2536 ทำให้พี่บอกตัวเองว่า “เราจะทำได้หรือไม่ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเรา” แล้วพี่ก็เริ่มขยันอ่านหนังสือ อ่านทุกวันคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ในเนื้อหาที่ใช้ในการสอบ พี่พกหนังสือของสำนักพิมพ์ MAC, Hi-ED ฯลฯ ติดกระเป๋านักเรียนมาทุกวัน กระเป๋านักเรียนพี่ใบใหญ่มาก พอพักกลางวัน เพื่อนชวนเล่นบาส เตะบอลจนเสื้อเปียก ฯลฯ พี่คิดในใจว่า ไม่เอาแล้ว “เพราะรู้ว่าเป้าหมายของเราคืออะไร” พี่อ่านหนังสือเตรียมสอบตอนกลางวันทุกวัน ตอนเย็นก็เอาการบ้านมาทำเลย ทำไม่ได้ก็ไปถาม Hint กับท่านอาจารย์ที่ตึกวิทยาศาสตร์ ส่วนคณิตศาสตร์นั้น โชคดีที่พี่เรียนรู้ได้ด้วยตนเอง “จากการอ่านหนังสือกลับไปกลับมา เล่มนึงประมาณ 10 - 12 รอบ” (ไม่รู้มีใครบ้าทำอย่างพี่หรือเปล่า???)

เวลาผ่านไปไวมาก จนช่วงสอบปลายภาคของเทอมต้น ประมาณเดือนตุลาคม พ.ศ. 2536 หลังฝนตกอย่างหนักจนฝนซาแล้ว พี่เดินบนบล็อกปูนไปหลังโรงเรียน ทางซ้ายเป็นตึกวิทยาศาสตร์ ทางขวาเป็นห้องน้ำ ข้างหน้าคือสนามบาส พี่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาในใจว่า “เราจะได้เรียนที่นี่ อีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น”ไม่รู้เพราะอะไรพี่ถึงคิดแบบนั้น มันคงเป็นความคิดชั่วครู่หนึ่ง แล้วมันก็ผ่านไป

ปลายปี พ.ศ. 2536 พี่ลงสนามสอบโครงการช้างเผือก โรงเรียนนายเรืออากาศ อีกครั้ง ผลสอบปีที่แล้วได้กลาง ๆ แต่ไม่ผ่านเกณฑ์ มาปีนี้พี่ทำเต็มที่ สอบเสร็จประกาศผล “พี่ได้อันดับ 1 ของสนามสอบโรงเรียนการบิน”คะแนนผ่านแน่นอนเท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว แต่พี่เตือนตัวเองว่า “อย่าประมาท อะไรก็เกิดขึ้นได้”

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก วันสอบปลายเทอมวันสุดท้ายมาถึง พี่ไปลาท่านอาจารย์สมสกุล ภาณุภาส ซึ่งท่านสอนเคมีให้พี่มาตลอดทั้งปี พี่บอกว่า “อาจารย์ครับ คราวนี้ผมตั้งใจผมจะทำให้ได้” อาจารย์ท่านกอดพี่แล้วบอกว่า “ครูเชื่อ ว่าเธอต้องทำได้”แม้จะสมัครได้เหล่าเดียว พี่ก็ยังเลือกเหล่าทหารอากาศ “เหล่าที่สอบเข้ายากที่สุดในบรรดา 4 เหล่า”

เดือนมีนาคม พ.ศ. 2537 พี่เก็บกระเป๋าไปเรียนพิเศษที่ดอนเมือง แม้จะเป็นเพียงเดือนเดียว แต่พี่ก็รู้สึกว่าได้อะไรมากมาย “เพราะพี่เตรียมตัวมาทั้งปี จึงไม่ต้องทบทวนเนื้อหา ซัดข้อสอบกันอย่างเดียวเท่านั้น”แน่นอนคนไม่เตรียมตัวมา มาแต่ตัวเปล่า ๆ หัวโล่ง ๆ ก็ไม่เข้าใจ ตามไม่ทัน พี่สู้กับการติวและฝึกทำข้อสอบตั้งแต่เช้า บ่าย เย็น ดึก ใช้ทุกหยดของเวลาเท่าที่จะมีเพื่อสิ่งๆ เดียว “คือ การชนะตัวเองให้ได้”

วันที่ 3 เมษายน 2537 พี่สอบรอบแรก สอบติดและเข้าสอบรอบสองจนถึงวันที่ 23 - 24 เมษายน 2537 ของการสอบรอบสุดท้าย พี่ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็กบ้านนอกคนนึงวิ่ง 1,000 เมตร จนสุดชีวิต ว่ายน้ำก็ไม่เก่ง แต่ก็พยายามว่ายจนสุดชีวิต

จนถึงวันประกาศผลสอบรอบสุดท้าย ที่โรงเรียนเตรียมทหาร ถนนพระราม 4 ปรากฏรายชื่อพี่ขึ้นมาเป็นอันดับที่ 64 ของนักเรียนเตรียมทหาร รุ่นที่ 37 เหล่าทหารอากาศ
นตท.37 นนอ.44